Afgelopen januari stond Bertolf bij zijn platenmaatschappij op de stoep met liedjes voor zijn nieuwe album. 65 stuks in totaal. Kies je dan de beste songs of ga je voor een sterk conceptalbum? Waarschijnlijk is er voor het eerste gekozen. De veertien tracks van Snakes & Ladders zijn qua stijl veelvormiger dan Bertolfs debuut For Life (2009). Dit resulteert niettemin in een prachtplaat van een talentvolle componist die zijn door Buma Stemra opgespelde Zilveren Harp waardig bespeelt.
De openingstrack ’Cut Me Loose’ laat horen dat Snakes & Ladders een register extra opentrekt dan zijn voorganger. De bijtende gitaarriff en Bertolfs engelachtige falsetstem lijken zo weggelopen van de meest succesvolle platen van Radiohead (The Bends, OK Computer). Deze alternative en independent-kant van Bertolf kennen sommigen van zijn eerdere band The Junes, maar ontbrak vooralsnog op zijn eerste studioplaat.
‘My Loneliness’ rockt minstens zo stevig. Alleen zingt Bertolf nu ook op de toppen van zijn borststem. Meteen horen we een andere invloed: sixties rock, Kula Shaker. Jammer dat het geheel bijna kopje ondergaat in de an sich mooie strijkerspartijen. Dit gaat ten koste van de directheid en impact van ‘My Loneliness’ – iets wat live overigens goed te compenseren valt.
Oh, wacht, een pianointro, wat hoor ik nu? Mozart? Chopin? Satie? Nee, ‘Say No To This’, het is Bertolf, die weer eens naar hartelust citeert en daarbij alle invloeden gelukkig weet te onderwerpen aan zijn sterke muzikale wil. Slechts af en toe wordt de citatenkunst (of is dit een pleonasme? zoals ‘talentvolle componist’ een pleonasme is – elke componist zou toch over een zeker talent moeten beschikken?) mij te gortig. Zo is in ‘Sound Of A Heartbreak’ het couplet mij net iets té Rufus Wainwright, het refrein net iets té Keane.
Behalve toondichter is Bertolf ook tekstdichter. Hij is één van de weinige Nederlandse songwriters die geloofwaardige, inhoudelijke teksten in het Engels kunnen schrijven. Zo is ‘The Emperor’s New Clothes’ een treffende ironische bespiegeling van de zogenaamd progressieve popjournalistiek die door de dogma’s ‘nieuw’ en ‘origineel’ doof is geraakt voor muzikaal vakmanschap en kwaliteit. ‘And sometimes I feel like the child that cries out: “Please think for yourself he is naked!” You’re just too scared too admit you can’t see, but why on earth would you fake it?’
De tracktitels zijn even raak. Behalve het Bijbelse ‘Snakes & Ladders’ noteer ik ‘Fortune Changes Overnight’ en ‘Patty Lane’. Het laatste verwijst behalve naar McCartney’s Beatle-hit ‘Penny Lane’ ook naar Bertolfs vriendin Patty. Twee liefdes in één liedje. Zeg nooit meer dat odes aan geliefden slechte popsongs voortbrengen. Bertolfs akoestische, folkachtige ‘Patty Lane’ is een juweeltje.
Een klein krasje op deze van schoonheid blinkende plaat is het duet met Ilse de Lange. Ik snap niet waarom zij er in het refreintje van track dertien nog even aan haar haren wordt bijgesleept. Allereerst zingt De Lange hier een beetje afgeknepen, daarnaast vind ik het té country and western voor dit album. Waarom niet een duet met Miss Montreal, zoals Bertolf eerder deed in het prachtige ‘Won’t You Let Me Have My Way With You’. Tsja. Ilse de Lange verkoopt nou eenmaal tien keer meer CD’s dan Miss Montreal.
Afgelopen woensdagavond, tijdens de CD-presentatie van Snakes & Ladders in de Winston in Amsterdam, bewonderde Giel Beelen het artistiek niveau van Bertolfs tweede kindje. Normaal staan er drie à vier goede songs op een album, de rest is vulling, aldus Beelen in zijn toespraak. Zo niet bij Bertolf, hij levert veel muzikale waar voor je geld, een zuinige opsteker in deze tijden van crisis. Voor het eerst ben ik het helemaal met Giel eens: kopen die plaat.
Met Snakes & Ladders vervolgt Bertolf zijn weg richting Gouden Harp. Daarop kan hij dan een mooi stukje voor onze koningin Hare Majesteit spelen, mits zij haar nieuwe kleren aantrekt.
(Bertolf speelt vanavond, vrijdag 23 april, zijn nieuwe single ‘Two In A Million’, live bij Pauw & Witteman)