Voor het maandblad Babel heb ik tussen maart en augustus 2009 de rubriek ‘Op de tandem’ gemaakt. Ik deed onderzoek naar het multiculturele Amsterdam. Mijn meetinstrument betrof een blauwwitte vouwtandem. De methode die ik hanteerde was het gesprek van man tot man.
Van alle multicultiplekken in Amsterdam is de taxistandplaats voor het Centraal Station mijn absolute nummer één. Ik besluit om hier mijn eerste tandemmaatje te ontmoeten. Ik wil weten hoe een taxichauffeur aankijkt tegen zijn collega’s als hij zelf op de fiets zit. De rollen voor heel even omgedraaid. ‘Raampje open, schelden maar’
Yusuf (27) was tandarts in Bagdad en vluchtte naar Nederland. Nu heeft hij slechts twee problemen: lidwoorden en vrouwen.
Duizenden toeristen stromen als lemmingen door de straten van Amsterdam. De ware hosselaar ziet in elk exemplaar een te veroveren portemonnee. Als ik de toeristen een gratis tandemritje aanbied, kijk ik in wantrouwige ogen.
De fietsenzaak lijkt op een jeugdhonk. Een laag plafond, rode muren, graffiti-art. In een zilvergrijze asbak ligt een natgerookt sjekkie te smeulen. Er steekt precies één haar uit. Ik ben bij Topfiets in de Pijp.
De Pool werkt in de land- of tuinbouw of in een slachterij. Hij drinkt liters wodka, woont met drie families in een krottig huis en is homohater en/of racist. Gelukkig ontmoette ik Pawel. Hij studeerde filosofie in Warschau, is beeldend kunstenaar en schrijver. ‘Jullie denken dat alle Polen achterlijk zijn. Niets is minder waar.’