In een relatie, de vaste verkering, drijf je langzaam maar zeker steeds verder af van het leven van de single. Je omgang met vrijgezellen wordt minder, de meeste vrienden hebben ook een relatie. Hierdoor gaat een bepaalde categorie verhalen aan je neus voorbij; de sappige anekdotes over mislukkingen en veroveringen uit de levens van womanizers en hunkjunkies.
Gelukkig hoor ik nog wel eens wat. Zo vertelde een vriend (single, 24 jaar) dat hij date met een meisje dat net niet te jong is. ‘Je moet je leeftijd door twee delen en dan plus zeven, zo bepaal je je ondergrens. Die ligt bij mij dus op 19 jaar. Van een vriend geleerd. Die nieuwe scharrel van mij is precies 19, prima dus.’
Op de middelbare school had ik ook zo’n vriend die maar wat graag aan het berekenen sloeg. In het jaar dat hij bleef zitten, blonk hij uit in bierberekeningen. Voor feestjes wist hij precies hoeveel bier je moest inslaan. Ook kon hij bliksemsnel diverse soorten drank in bier omzetten: een dropshotje was een half biertje (‘omdat je tijdens het atten nogal wat morst’) en een longdrink Safari (‘die is killing’) twee, et cetera.
Maar de leeftijdsberekening voor relaties is niet waterdicht. Waarom zou een componist van 81 geen relatie met een serveerster van 18 mogen hebben? Kennelijk biedt de formule /2 + 7 een heldere moraal voor potente twintigers van de generatie Y. De moraal van de babyboomer – zo lang er haar op zit mag het – volstaat voor hen niet langer.
Een ander verhaal kreeg ik van een vriendin. Zij vertelde dat een Oekraïense kennis van haar (single, 27, al vroeg flink in de slappe was) alleen valt op Oekraïense vrouwen. Of die in Nederland moeilijk te krijgen zijn weet ik niet, wel dat de jongeheer in kwestie een escort uit Oekraïne liet overvliegen. Toen hij een week van haar diensten gebruik had gemaakt, stuurde hij haar terug met de bus.
Even een escort bestellen. Ik realiseerde me dat dat in mijn vroegere vrijgezellenbestaan volledig aan me voorbij is gegaan.
Daarbij moest ik denken aan een collega, een wat oudere organist c.q. pianoleraar die het er om doet om er zoveel mogelijk als een kabouter uit te zien. In een gesprek in de trein karakteriseerde hij zichzelf en zijn vrouw: ‘Wij zijn van die mensen die bepaalde dingen nooit gehad hebben: kinderen, een auto, zaken die allemaal aan ons voorbij zijn gegaan.’
Ik vroeg hoe hij daar mee omging. Ik bedoel: kinderen, een auto, dat is toch meer dan een escort.
‘Ach, het went. Ik kan er met een deemoedig genoegen, een waar plezier, naar kijken,’ antwoordde hij.
Een Oekraïense escort, een vaste baan, een riant pensioen, van die dingen die ik waarschijnlijk nooit zal hebben en die telkens weer aan me voorbij zullen gaan – ik zal er gelijk de organist met deemoedig genoegen naar kijken.