110 miljard euro steun aan Griekenland, de grootste financiële reddingsoperatie ooit. In de Volkskrant van gisteren gaf demissionair minister De Jager (Financiën) hiervoor de volgende verklaring: ‘De Griekse crisis dreigde over te slaan naar andere landen, wat dramatische gevolgen zou hebben. We treden op vanwege de stabiliteit van de euro. We doen het niet uit liefde.’
Vooral de laatste twee zinnen intrigeerden me. In al hun confessionele eensgezindheid hebben de Duitse premier Merkel (CDU) en De Jager (CDA) het op een akkoordje gegooid.
Het huwelijk tussen Europa en Hellas moet kosten wat kost worden gered. Vanwege de stabiliteit van het monetaire gezin de Europese Unie, krijgt Hellas nog een laatste kans. Hij mag de echtregels niet meer overtreden; zijn overspel moet ophouden.
Juist De Jagers bewuste of onbewuste zinspeling op het huwelijk maakt mij pessimistisch. Ik weet dat een lijmpoging die niet op liefde is gebaseerd, gedoemd is te mislukken. Je houdt het best nog een paar jaar uit, samen op de bank, zeker als je financieel van elkaar afhankelijk bent. Maar zodra er een ander in het spel komt weet je: het is voorbij.
Het lijkt me alleszins redelijk dat Spanje en Portugal nu jaloers worden. Ook zij willen straks met de staart tussen hun benen onder de dure mantel van vrouwe Europa kruipen. De grote vraag is: hoeveel geldverslindende zuidelijke passie kan onze keurige, zuinige Europa verdragen? Wanneer wordt haar financiële hart zo beurs dat het simpelweg niet meer gaat? Kan dokter Obama haar dan genezen? Lijkt me niet, die zit zelf ook tot over zijn oren in de schulden.
Ik ben niet bang voor die dag, de dag van de onvermijdelijke val van ons kapitalistische systeem. Na het einde van onze Nieuwe Wereld zal ik mij opgewekt melden bij de hemelpoort. Er is geen geld meer, geen schuld, geen schuldenaren. Iedereen mag gewoon doorlopen, zonder te betalen.
Tegen de zittende hemelbewoners zal ik in volle vervoering uitroepen: ‘Ik was erbij!’